Dwi’n cofio teimlo’n bryderus iawn am ddechrau yn y brifysgol.
Roeddwn i wastad wedi bod yn eithaf swil ac erioed wedi bod i ffwrdd oddi wrth fy rhieni a fy mrawd o’r blaen, felly roedd yn teimlo fel cam mawr iawn i mi.
Ro’n i’n ffeindio symud oddi cartref a byw gyda phobl doeddwn i ddim yn eu hadnabod yn galed. Fe wnes i gau fy hun i ffwrdd i geisio osgoi gweld unrhyw un gan fy mod i jyst yn teimlo mor llethu gyda’r cyfan. Treuliais fwy a mwy o amser ar fy mhen fy hun, dim ond gadael fy ystafell i fynd i’m dosbarthiadau.
Ar ôl ychydig dechreuais feddwl bod fy nghyd-letywyr yn siarad amdanaf ac yn bwriadu cael gwared â mi, aeth y syniadau hyn yn fwy a mwy dwys, cymaint felly nes i roi’r gorau i fynd i’m dosbarthiadau a phrin bwyta na chysgu – dyna pryd y dechreuodd pobl sylwi fy mod i’n ei chael hi’n anodd.
Erbyn i mi weld y meddyg, roedd fy meddyliau’n ddryslyd ac yn llawn dryswch, doeddwn i ddim yn gallu canolbwyntio ar unrhyw beth, roeddwn i mor bryderus, ac nid oeddwn am fyw mwyach. Roeddwn i eisiau i’r meddyliau a’r syniadau erchyll ddod i ben.
Ar ôl i mi gael fy nghyfeirio at y gwasanaeth Ymyrraeth Gynnar mewn Seicosis (EIP) fe gymerodd amser i mi ddechrau agor i fyny am yr hyn oedd yn digwydd a sut roeddwn i’n teimlo, ond roedden nhw mor amyneddgar gyda fi.
Roeddwn i’n gallu gweithio gyda nhw ar lawer o bethau ond hefyd gyda’r seicolegydd, roeddwn i’n gallu mynd i’r afael â rhai profiadau roeddwn i wedi bod trwyddyn nhw pan oeddwn i’n llawer iau – rhywbeth doeddwn i ddim yn sylweddoli oedd yn dal i effeithio arnaf i mewn gwirionedd.
Fe wnes i adael fy nghwrs prifysgol a dychwelyd adref ar y pryd gan nad oeddwn i’n gallu ymdopi, ond helpodd tîm EIP fi i gadw cysylltiadau â’r brifysgol ac rydw i nawr yn edrych ar opsiynau i ddychwelyd i’m hastudiaethau y flwyddyn nesaf. Ni allaf ddychmygu lle byddwn i pe na bawn wedi cael fy nghyfeirio at EIP.
Sophie, 23 oed